sábado, 19 de mayo de 2012

PROIEKTUAREN BIDEO TXIKI BAT: AURPEGI BERRIAK AURKITZEN



Proiektuaren inguruko bideo txiki bat. Aurreko astean igotako lamina eta material grafikoaren informazio gehigarri bezala.

lunes, 14 de mayo de 2012

GASTEIZ, ALDE ZAHARREKO HUTS URBANOA


Azken txanpa hau, lana proiektuaren zehaztean eta garatzean oinarritu da.
Lehenengoko igoeran proiektu inguruko kontextua aztertu genuen. Egon ahal ziren kondizioak azaleratuz eta proiektuaren sorketarako eta garapenarako zimendu posibleak ezarriz.
Bigarreneko igoeran aukeratutako eta landutako analisiak proiektuan izan zezakeen influentzia aurkeztu genuen. Hau da, proiektuaren formazio bat hasierako lanak eskeinitako bidea interpretatuz eta jarraituz. Honekin batera eraikina eta espazio publikoaren trataera posible bat azaltzen zituzten hiru oin aurkeztu genituen.
           
            Hortik aurrera egindako lana proiektuaren zehaztea izan da. Prozesu honek lagundu digu eraikina hobeto ezagutzen honen alderdi askotan: perspektiba desberdinetatik daukan inpaktoa, honen funtzionamendua eta izan dezakeen influentzia gizartean, plazan daukan ezarpena (eskala, argia, espazialki daukan inpaktua…), egituraren, fatxadaren, eta materialen trataera, konstruktiboki nola soluzionatu ahal denaren hurbilketa bat…

            Programaren ezarpenaren aldetik joko modu desberdin bat landu dugu. Aktibitate jakin batentzako pentsatuta dauden estantziak eskeini beharrean (guztiok “programa konbentzionala” bezala ezagutzen duguna), sentsazio desberdinak sortu ditzazketen espazioak lortzen saiatu gara, eta azken hauek faborableak izan ahal direnak jarduera jakin batzuk jorratzeko, zeinak pentsatzen dugun gizarte talde gehienetan ematen diren. Honetaz aparte Gasteizko gizarte etxeen planean parte hartu du gure programak hainbat balio anitzeko gela eskeiniz.
 Proiektuaren izaera eraikin-espazio publikoaren artean kokatzen da.  Ibilbide bat bezalakoa, plazatik altxatzen dena (plazak berez zeukan erabilera desberdinentzako aldakortasun-balioa oso handia iruditu zitzaigun, huts urbano honen historikoki izandako garantziaz aparte), hiriaren jarraipen gisa delako sentsazioa ematen duena ("ez dago aterik ez ordutegirik"), eta zenbat eta gorago zoazen einean espazio desberdinak aurkitzen dituzun, batzuk izkutatuak….

Hona hemen lan guztian zehar maneiatutako kontzeptu guztiek lanean izan duten influentzia eta kokapena laburtzen duen eskema bat. Ikusten da ze gauza selekzionatu genituen garatzeko eta hortik ateratako adarrak (gero landu ditugunak).

                                                       estrategien mapa

Aurreko igoeran entregatutako oinak aparte, gerotik aurrera landutako informazioa:

   proiektuaren formazioa

axonometria explikatiboa

kubiertaren erabilera

eraikina ebakitzen

desglose konstruktiboa

eraikina zehazten (hainbat xehetasun)

sarrera nagusitik bista

patiotik bista

ibilbidearen bista

goiko bista

                                                    entregatutako lamina











sábado, 5 de mayo de 2012

jueves, 3 de mayo de 2012

LEHIATU


Poniendo punto y final al primer "ciclo" de encuentros en el proyecto LEHIATU, tenemos la suerte de poder informaros de la participación de Ibon Salaberria San Vicente, actual profesor de la E.T.S.A.S.S. en la asignatura de proyectos III (cuarto curso), que ha aceptado la invitación para aportarnos ideas y opiniones a cerca de los concursos de arquitectura desde un punto de vista personal.


La charla tendrá lugar el día 10 de mayo a las 16:30 en la E.T.S.A.S.S/D.A.G.E.T. (aula 2.2, que esperemos esté libre).


Ibon Salaberria y Amaia Casado son socios a cargo del estudio TOKI  arkitekturak*:

2006tik aurrera elkarlanean hasi ginen Amaia Casado Rezola (Lasarte 1976) eta Ibon Salaberria San Vicente (Urretxu 1974) TOKI arkitekturak izenpean.
TOKI hitzak berak seinalatzen du gure lehen nahia; tokian tokiko ezaugarri eta jakinduriak azaleratuz arkitekturak sortzearena alegia. Eta arkitektura baino arkitekturak esaten diogu, uste baitugu garaiotan gure esperientziek gero eta bide anitzagoak jorratzen dituztela eraikuntzaren jardueratik haratago; arkitektura pentsatzen dugu.
TOKIren lana bere hastapenetatik zenbait erakusketa eta katalogoetan hautatua izan da: 2007an, “JAE (Jóvenes Arquitectos de España)” erakusketan hautatua izan zen TOKIren lana eta Madril, Paris, Roma, Bruselas, Estocolmo, New York, Chicago, Washington eta Dallas bezalako hirietan zehar egin du bere bidaia espositiboa. Urte berean, “arquia-próxima” programako katalogoan aukeratu zuten TOKIren lana espainiako 128 arkitekto gazteen lanak erakusteko asmoz. 2007an “Euskal Herriko Arkitektoen Elkargoko sarietan” finalista izan zen etxebizitza sailean. 2008an “44 Young International Architects” publikazioan azaldu zen TOKI bulegoa Grupo Vía-k eginiko aukeran. Bertan Europa eta Ameriketako 44 arkitekto gazteen lanak azaldu ziren. 2009an Espainiako Etxebizitza Ministeritzak antolatu zuen “Reflexiones. El corredor en la vivienda colectiva” erakusketan parte hartu zuen. Erakusketa, Arqueria de Nuevos Ministerios aretoan izan zen. Garai berean, 2G Dossier Jóvenes Arquitectos Españoles aldizkari monografikoan zerrendatu zuten TOKI 40 bulegoen artean.
2007tik TOKIko kideak Donostiako Arkitektura Goi Eskola Teknikoan irakasle dihardute.

TOKIrekin elkarlanean daude edo jardun dira proiektu eta lehiaketa ezberdinetan:
Laida Juanikorena Agirre, MonoD, Asier Larraza, Basa Arquitectura, Luis Clemos, IP21 injenieritza, Iñigo García, Bingen Egia, Asier Telleria, Susana Martínez, Julen Quevedo, Gaizka Altuna, Ubay Calle, Jon Andoni Iparragirre, Julen Rodríguez eta Dani Luengas.


Amaia Casado Rezola (Lasarte 1976) e Ibon Salaberria San Vicente (Urretxu 1974) comenzamos a trabajar bajo el nombre de TOKI arkitekturak a partir de 2006.
La palabra TOKI en euskera señala diferentes significados relativos a “sitio”, “lugar”, “paraje”, “contexto”, “espacio” o “posición”. TOKI nos marca el objetivo de trabajar en contextos donde las características y saberes de los lugares se conviertan en herramienta básica de los sistemas y procesos. Escribimos “Arkitekturak” (arquitecturas) en plural por entender la actualidad de la experiencia arquitectónica más allá de la construcción y la producción de objetos; pensamos arquitecturas.
El trabajo de TOKI ha sido seleccionado en varias exposiciones y catálogos desde sus inicios: En 2007, fue seleccionado en la exposición “JAE (Jóvenes Arquitectos de España)” y ha viajado a Madrid, París, Roma, Bruselas, Estocolmo, New York, Chicago, Washington y Dallas. En el mismo año, TOKI fue seleccionado para el catálogo de “arquia-próxima” donde se exponen los trabajos de 128 muy jóvenes arquitectos españoles. En 2007 fue finalista en los “Premios del Colegio Oficial de Arquitectos Vasco Navarro” en la categoría de vivienda. En 2008 en la publicación de “44 Young International Architects” en la selección a cargo de Grupo Vía, donde se exponen trabajos de 44 arquitectos de Europa y América. En 2009 formó parte de la exposición “Reflexiones. El corredor en la vivienda colectiva” celebrada en Arquería de Nuevos Ministerios. Al mismo tiempo, TOKI fue seleccionado en la lista-mapa de 40 estudios para en publicación digital monográfica 2G Dossier Jóvenes Arquitectos Españoles.
Desde 2007 los miembros de TOKI ejercen como profesores en la Escuela Técnica Superior de Arquitectura de San Sebastián.

Colaboran o han colaborado con TOKI en diversos proyectos y concursos:
Laida Juanikorena Agirre, MonoD, Asier Larraza, Basa Arquitectura, Luis Clemos, IP21 injenieritza, Iñigo García, Bingen Egia, Asier Telleria, Susana Martínez, Julen Quevedo, Gaizka Altuna, Ubay Calle, Jon Andoni Iparragirre, Julen Rodríguez eta Dani Luengas.



Txakotxoko

Como siempre, os invitamos a tod@s a este pequeño encuentro y esperamos que aprovechéis la oportunidad. 


Muchas gracias.


LEHIATU


martes, 1 de mayo de 2012

PROIEKTUAREN FORMAZIOA, PROIEKTUA GARATZEN

Lan prozesuak aurreraka doa, eta proposamena bat ematen saiatuko gara. 
Kasu honetan proiektuaren formazioa azaltzen dugu, eta  garatu ditugun kondizio, ideia eta analisiak, izan duten influentzia formazio honetan. Azkeneko entregan lan prozesuaren bilakaera guztia azaltzen duen eskema bat aukeztuko dugu, eta bertan argi ikusiko da, kontzeptu guztiak zelako paperak izan dituzten prozesu guztian.

Momentu honetan proiektuaren garapenean gaude murgilduak, formazioa eta orain arte marraztutako oinak aurkezten ditugu.

proiektuaren formazioa

plaza izaera
interakzioa, dibertsifikazioa

lekuaren kondizioak

proposamena



bigarren oina eta espazio publikoa

lehenengoko oina

kubierta, oina








miércoles, 11 de abril de 2012

DE CIUDAD VERDE A TERRITORIO URBANO SOTENIBLE

 Azken hilabetean El Correo egunkariak Gasteiz hiriari buruzko gogoeta batzuk aurkeztu ditu. Orain dela aste batzuk, Ramón López de Lucio, arkitektura eta hirigintzako katedradunak idatzitako testuak interesgarrria iruditu zitzaidan. Gure lan eremua hobeto ulertzeko, aukera paregabea iruditu zait jakitun honen iritzia informazio gehigarri bezala aurkeztea:


De ciudad verde a territorio urbano sostenible
Ramón López de Lucio es doctor arquitecto-urbanista, catedrático de Planeamiento Urbanístico y fue codirector del Plan General de Vitoria de 1990. Es autor del libro 'Vitoria-Gasteiz. El proyecto de una capital para el País Vasco' (1994).



Vitoria-Gasteiz ha conseguido un merecido prestigio por su condición de ciudad que goza de una excelente calidad de vida gracias a sus amplias zonas verdes, buenos equipamientos, urbanismo equilibrado y responsable.
Si se quiere profundizar algo más en este diagnóstico resumido habría que recordar:
Su tamaño óptimo, rondando el cuarto de millón de habitantes (240.000 en 2011), que le permite gozar de casi todas las ventajas del medio urbano -en términos de oportunidades de todo tipo y diversidad de la oferta laboral o cultural- sin apenas sufrir las desventajas en que incurren las grandes aglomeraciones urbanas.
Una base económica compleja y saneada. Vitoria no es solo una ciudad administrativa y un polo comercial, como muchas capitales de provincia. Cuenta, como es sabido, con un importante y moderno sector industrial, una buena universidad y un sector de servicios crecientemente diversificado. A su favor ha jugado su estratégica situación en medio de la Llanada alavesa, con amplia disponibilidad de suelo y agua y una excelente red de transportes, eficaz alternativa para la expansión de la congestionada industria de los valles vizcaínos y guipuzcoanos.
- Además, Vitoria sigue siendo una ciudad bastante compacta que ha sabido defender su valioso territorio rural y su medio natural, sin ceder a los cantos de sirena de una suburbanización extensiva de su extenso término municipal.
- Su reciente designación como Capital Verde Europea ha puesto el foco en su magnífica red de zonas verdes: sus paseos radiales, comenzando por la Senda, su famoso Anillo Verde y los interesantes parques y elementos naturales lineales que lo integran.
- Una política de vivienda íntimamente relacionada con la política urbanística (lo que es bastante excepcional en el panorama español), que ha permitido disponer de un amplio patrimonio de vivienda de protección integrado en unos barrios modernos que completan el anillo de crecimientos urbanos contemporáneos.
- Una política de movilidad que ha reducido drásticamente el acceso rodado al centro urbano, construido una importante red de itinerarios ciclistas, modernizado, diversificado (tranvía) y hechos más atractivos los modos de transporte público.
Bien, estos son los logros y la esperanzadora base de partida. Lo que no quiere decir que no existan problemas y cuestiones pendientes. Señalaré algunas de las que considero más relevantes:
-¿Equivale ser una "ciudad verde", en el sentido convencional de gozar de amplios espacios abiertos, a ser una "ciudad sostenible", dando a este sufrido término toda su profundidad y radicalidad?
Una ciudad sostenible sería la que minimiza su consumo energético en los diferentes sectores (transporte, vivienda, producción) y su consumo de otros recursos naturales no sustituibles. En este sentido, ¿se está tan seguro de que, por ejemplo, la relación de kilómetros viajados en automóvil privado por persona y día es realmente tan ejemplar, especialmente en los nuevos ensanches de Zabalgana y Salburua? Téngase en cuenta que la generosidad en el dimensionamiento de las zonas verdes dentro de la ciudad también fragmenta los tejidos, disminuye las densidades, incrementa las distancias a recorrer y hace menos rentables y eficaces los servicios de transporte público.
- En las últimas décadas, entre 1990 y 2011, Vitoria ha crecido muy poco en términos poblacionales, algo más de 22 mil habitantes, que equivalen a una muy débil tasa del 0,51% anual. Compárese con los 140.000 habitantes que ganó en la época de la industrialización y la inmigración masiva, entre 1950 y 1980, con tasas anuales cercanas al 9%. Pese a este muy discreto incremento demográfico, su extensión superficial ha crecido proporcionalmente mucho más. Los ensanches de Zabalgana, Salburua y Aretxabaleta han supuesto un crecimiento físico cercano al 30%. Vitoria sigue siendo una ciudad compacta, pero la densidad de sus barrios nuevos ha decrecido notablemente. Y lo que es más grave, es muy probable que se esté produciendo un significativo vaciamiento del centro urbano, de todo el espacio interior a la 1ª circunvalación. El Censo de Viviendas de 2011 arrojará datos importantes.
- Se han iniciado las tareas de revisión del Plan General vigente. ¿Cuáles deberían ser los objetivos básicos de esta Revisión? ¿Una nueva serie de crecimientos continuos que, posiblemente, se tengan que dirigir hacia el Este (Alegría) o hacia el codiciado Sur? (O aún peor, rebasar el Zadorra y la autopista e inundar la Llanada). ¿No sería el momento de plantear una ambiciosa política territorial de conjunto que, incluso, rebasara hacia el Oeste los límites provinciales, potenciando al menos 7 u 8 nodos urbanos existentes? El corredor de cerca de 60 kilómetros formado por los núcleos de Miranda de Ebro, Nanclares de Oca, Vitoria, Alegría y Salvatierra (suma una población cercana a los 300 mil habitantes), debería ser considerado como el marco natural de desarrollo de la ciudad y el conjunto de la Llanada.
- Finalmente el tema del AVE y la reestructuración ferroviaria en marcha. ¿No es acaso un tópico, que viene de lejos, el afirmar que el trazado ferroviario actual es una "barrera que divide a la ciudad en dos"? ¿Acaso no sería una barrera más agresiva (ruidosa, contaminante) convertir dicho trazado en una importante Avenida Este-Oeste de siete kilómetros de longitud, aparte del importantísimo aliciente que supondría para la movilidad mecanizada privada? La próxima posibilidad de disponer de una nueva estación para el AVE en el Norte de la ciudad, ¿no podría ser la oportunidad para modernizar y reforzar un auténtico servicio de cercanías regional en base al trazado existente? Potenciando la estación de Dato que ofrece una excelente accesibilidad peatonal al centro comercial, administrativo y hospitalario, además de a la Universidad y a grandes equipamientos colectivos como Mendizorroza. Y construyendo nuevos apeaderos, relacionados con la red de tranvías y autobuses, en Júndiz, Zabalgana, Salburua.

En resumen, estimo que ya no es el momento de un nuevo y convencional Plan municipal de "extensión" ni de intentar financiar una infraestructura moderna (la Alta Velocidad) en base a un "pelotazo urbanístico" (los actuales terrenos ferroviarios) que comprometa el futuro. Es hora de altura de miras y de innovación conceptual e instrumental. De acometer una auténtica política territorial a escala supramunicipal que vaya de la mano de una ambiciosa política de movilidad sostenible de ámbito comarcal.



martes, 3 de abril de 2012

PROIEKTATZE PROZESUAN MURGILDUAK...

Aurreko igoeran planteatu genuen proiektua bat proiektatzeko eta aurkezteko prozesuan gaude murgilduak…

Prozesu honetan gauden puntuan geldiarazi gara eta orain arte azaleratutako guztiaren aurkezpen bat egiten dugu hemen. Gure burutik pasa diren kontzeptu guztiak
azaleratzen saiatu gara. Lehendabizi lan prozesua nola doan aurkezten dugu. Hazieran marraztutako  eskemak sinpleengatik hazten gara. Lan prozesuan ikusten da lehengoko pausoetan planteaturiko ideiak nola garatu ziren geure buruetan, momentuz zeintzuk baztertutak geratu diren eta gorriz azpimarratuak zeintzuk aukeratu ditugun lantzeko eta zehazteko.  Zehaztasun prozesu honen ondorioz beste berri batzuk agertzen dira garatu ahal ditugunak…

Horrela aurrera egiten ari gara. Lekuarekin eta kondizio existenteekin kontaktua izan dugu, proiektua enkaratzeko oinarriak ezarriz.

                            Lan prozesua (lehenengoko eskema)

   Lan prozesua (garapena I)

 Lan prozesua (garapena II)

 Lan prozesua (garapena III)

 Lekuaren ahotsak (zehaztapena)

 Lekuaren ahotsak (zehaztapena)

Aktibitate konkretuak: Gizarte etxeak (zehaztapena)

Aktibitate konkretuak: Gizarte etxeak (zehaztapena)

Aktibitate unibertsalak: erabiltzaileei buruzko gogoeta (zehaztapena)

Aktibitate unibertsalak: sentsazioen espazioak (zehaztapena)









miércoles, 21 de marzo de 2012

ARKITEKTUAREN BURUTIK BIDAIATZEN....

Beste egunean eskolan izan genituen hitzaldiak direla eta, Gasteizko proiektu hau enkaratzeko metodologia bat planteatu zen klasean. Denbora bat darama bueltaka gure buruan honekin zerikusia duen proiektu bat proiektatzeko eta aurkezteko prozesu batek…

Arkitektura proiektatzen denean zer pasatzen da gure buruan? Ideiak, kontzeptuak, analisiak, irudiak, modan dauden tendentziak, norberaren printzipio arkitektoniko eta moralak, kapritxoak…
Gauza edo elementu  guzti hauek gure buruan flotatzen dute, baina askotan ez gara konsziente. Proiektatzeko prozesuan nola erlazionatzen dira kontzeptu hauek eta ze influentzia dauka bakoitzak bukaerako emaitzan? Mesede egiten al dio proiektuari  buruan bueltaka daugoen guzti hau azaleratzeak eta sortzen diren erlazio guztiak papelean plasmatzeak, gure buruarekin zintzotasunezko ariketa bat eginez?

Gure ustez esperimentazio interesgarria izan daiteke prozesu hau azaleratzea eta plasmatzea mapa batean. Zer gertatu daiteke? Hainbeste gauza, analisi, faktorek… komeni dute? Selekzio bat egin behar da, edo bakoitzak bere aportazioa izango du?
Ikusiko litzateke kontzeptu bakoitzak errealitatean ze influentzia eta garantzia hartu dezakeen proiektuaren garapenean. Batzuk konplementatuko dira, beste batzuk kontradizio batean eroriko dira eta zihur aski bietako batek azkenean indarra hartuko du…

Polita izan daiteke prozesu hau mapa batean bezala ikustea, gure buruan zehar egindako bidaia batean bezala, nun bazter bakoitzak gauza bat aportatzen dizun. Eta “bukaeran” gordetako gauza guzti hoiek metatzea, antolatzea, eta proiektua eraikitzea.


            

martes, 13 de marzo de 2012

LEHIATU: CHARLAS

Aukera polita LEHIATU-tik dakarkiguna. Azken hilabete hauetan arkitekto profesionalen eritziak eta experientziak ezagutzeko ahaleginetan ibiliko gara. 

Ugaitz Gazteluren aportazioaren ondoren, hurrengo astean (martxoak 23) goizeko 10:00 Borja Izagirre Larrañaga izango dugu gure artean eskolan, arkitektoa D.A.G.E.T.-tik eta "Proiektuak I" ikasgaian irakaslea eskolan bertan. 

Gazteleraz, www.lehiatu.blogspot.com webgunean aurkituko duzue ondoko sarrera eta baita LEHIATU proiektutik informazio gehiago eskuratzeko aukera ere.

Beste barik, gonbidapen gisa hartu.


Consultorio de Milagro
doblee estudio 
"El próximo 23 de marzo de 2012, viernes, tendremos entre nosotros a BORJA IZAGIRRE LARRAÑAGA, arquitecto por la E.T.S.A.S.S./D.A.G.E.T. y actual profesor de la asignatura "PROIEKTUAK I" en la propia escuela. Compartirá experiencias propias en el campo de los concursos, además de sugerir impresiones y opiniones a cerca de este tipo de actividades (los concursos de arquitectura como tema propuesto).

más información a cerca de los trabajos en los que ha colaborado Borja Izagirre: www.doblee.es

La charla se llevará a cabo en la E.T.S.A.S.S./D.A.G.E.T. a las 10:00."

lunes, 12 de marzo de 2012

UNA CIUDAD CONSTRUIDA POR SIGNOS

—Los signos forman una lengua, pero no la que crees conocer.
-  Tu, mi querido lector, ¿que interpretas de todo esto?

Raramente el ojo se detiene en una cosa, y es cuando la ha reconocido como el signo de otra. El ojo no ve cosas sino figuras de cosas que significan otras cosas: las tenazas indican la casa del sacamuelas, el jarro, la taberna, las alabardas el cuerpo de guardia, la balanza el herborista.

Claro que también en Lekuie llegará el día en que mi único deseo será partir. No hay lenguaje sin engaño, que duda cabe, ¿o no?
El hombre que viaja y no conoce todavía la ciudad que le espera al cabo del camino, se pregunta cómo será el palacio real, el cuartel, el molino, el teatro, el bazar. Todos estos elementos se organizan formando un círculo alrededor del cementerio. Es ahí donde la ciudad cobra vida: los intérpretes se esconden en las tumbas; de una fosa a la otra se responden trinos de flautas, acordes de arpas. Es aquí donde a lo largo de todos los años se han ido recogiendo las memorias: la memoria es redundante; repite los signos para que la ciudad empiece a existir. De esta forma, mientras la ciudad muere y se almacena en el cementerio, los signos nacen y resurgen dando sentido a la ciudad de Lekuie.
La periferia esta amurallada por edificios que se pierden en lo alto. En todos los rascacielos hay alguien que se vuelve loco, todos los locos se pasan horas en las cornisas, entendiendo la lógica de la metrópoli. En la forma que el azar y el viento dan a las nubes el hombre ya esta entregado a reconocer figuras: un velero, una mano, un elefante...

Cada hombre lleva en la mente una ciudad hecha sólo de diferencias, una ciudad sin figuras y sin forma, y las ciudades particulares la rellenan.

El hombre da vueltas y vueltas y no tiene sino dudas: como no consigue distinguir los puntos de la ciudad, aun los puntos que están claros en su mente se le mezclan. Deduce esto: si la existencia en todos sus momentos es toda ella misma, la ciudad de Lekuie es el lugar de la existencia indivisible. ¿Pero por qué, entonces, la ciudad? ¿Que línea separa el dentro del fuera, el estruendo de las ruedas del aullido de los lobos? Esta es su inmediata conclusión: la memoria es redundante; repite los signos para que la ciudad empiece a existir.

De todos los cambios de lengua que debe enfrentar el viajero en tierras lejanas, ninguno iguala al que le espera en la ciudad de Lekuie, porque no se refiere a las palabras sino a las cosas.

Comprendí que debía liberarme de las imágenes que hasta entonces me habían anunciado las cosas que buscaba: sólo entonces lograría entender el lenguaje de Lekuie. Claro que también en Lekuie llegará el día en que mi único deseo será partir.


domingo, 11 de marzo de 2012

NORBERAREN NORTASUNA BILATZEN

Arkitektura ikasten dudanetik, betidanik egon da nire buruan kezka bat lanen eta proiektuen errepresentazioaren inguruan. Egia esan, gauza garrantzitsua dela uste dudan arren, oso gustoko daukadan jarduera da.
       Eztabaida handiko gai bat izan da. Badaude honen alde dauden askok, eta saiatzen direnak beraien lanak era hoberean aurkezten. Beste batzuk bigarren maila batera bereganatzen dute eta beste gauza batzuetan kontzentratzen dute beraien indarrak.

     Badago tendentzia bat pentsatzera aurkezpen polit batek proiektu txar bat izkutu dezakeela. Oteizak bere esaldi famatuetako batean honen inguruko erreferentzia egin zuen: “los artistas son unos tramposos, unos hacedores de trampas”.
Arkitektoen kasuan errepresentazioaz aparte, estetika ikusgarri batekin, begietatik sartzen diren hoienetakoa, funtzionamendu oker bat daukan proiektu bat iskutatu dezakete.
        Profesionalak aparte, ikasleen artean bebai askotan gauza okerrak izkutatzen ditugu eta gure lanen puntu indartsuenak azaleratzen ditugu. “Hacedores de trampas aparte, tambien somos buenos vendedores” esan genezake. Baina nire ustez gauza bat argi dago: norbaiten proiektua era erakargarri batean errepresentatzen posible baldin bada, proiektu hori ona izateko boleto asko ditu. Bi kontzeptu hauek ligatuak daude.

    Errepresentazio polit batek edo lehen esan dudan moduan, estetikoki erakargarri den proiektu batek daukan indarra askotan infrabaloratu egin da. Ez gara konturatzen baina nire ustez, irudi polit batek izugarrizko indarrarekin sartu daiteke gure buruan, alde subkontziente horretan. Zerbaitetaz maitemitzen garen moduan, ez gara konturatzen baina gure begietatik sartzen da eta gure arreta lortzen du.

      Teknika eta metodo asko daude lanak aurkezteko. Irudien bidez, eskuz edo ordenagailuz eginda, edo bien nahasketaren bidez, maketen bidez… Mirallesek izugarrizko plantak marrazten zituen, koadro abstrakto bat ziruditenak; Renzo Pianok bizitza handiko ebaketa oso politak gustoko ditu beraren proiektuak azaltzeko; Gehryk formaltasun handiko maketa ikusgarriekin lortzen du jendea harritzea…



           
Azken urteetan proiektuen “salmenta” honetan errepresentazio elementu batek indar asko jaso du: ordenagailuz egindako renderrak edo perspektibak. Gaur egungo arkitektura aldizkari bati begirada bat botatzen badiozu, laister konturako zara agertzen den ia guztia renderrak direla.
Teknologiaren garapenarekin eta konkretuki, modelatzeko eta renderizatzeko programa berriekin, azken boladan ikusten diren irudiak izugarrizko errealismoa daukate. Ia ezinezkoa da jakitea ea irudi batek benetako eraikin bati ateratako argazkia dela edo norbaitek ordenagailuan sortutako mundu birtual batetik aterata dagoela:  http://www.thirdseventh.com/ 

Baina azken finean, irudi hauek birtualak dira; programa batean forma batzuk modelizatzen badituzu, ondoren parametro batzuk sartzen badituzu argi eta itzal errealistak sortzeko, eta hortik makinak berak zuzenki ateratzen badizu irudia, non dago gizakiaren “eskua” irudi hauetan?, non dago Renzo Piano, Miralles edo Gehryko lanetan argi ikusten den pertsonalitatea eta estiloa irudi hauetan?, orduan zertan datza lana? Gure burutik ateratako marrazki bat sortzean? ala programa informatiko baten parametroak ondo ezagutzean?

Beste urte batzuetan eta unibertsitatetik kanpo ordenagailuz egindako irudi eta marrazki (plantak eta perspektibak) batzuk kolgatzen ditut hemen. Lehen erakutsitako errealismo maila hoietara ez dira hailegatzen. Modelizazio eta renderizazio oinarri barik, photoshop eta autocad edizioaren bitartez egindako marrazkiak dira. Batzuk txartoago aterako dira, beste batzuk hobeago. Baina nire ustez estilo pertsonal baten bila joan beharko lirateke denak.















martes, 28 de febrero de 2012

ESPERIMENTATZEN...

-       24 ORDUZ FUNTZIONAMENDUAN ETA IREKIA den espazioa.

-           Eraikinak tokiko biztanlegoaren arteko INTERAKZIOA bultzatzea du helburu.
     
       -       Erabilera aunitzek osatutako espazio indeterminatua.
… Erakusketa bat antolatu daiteke, baina ez da galeria edo museo bat
… Irakurri daiteke, baina ez da liburutegi bat
… Jolastu daiteke, baina ez da ludoteka bat
… Dantzatu daiteke, baina ez da diskoteka bat
… Edan daiteke, baina ez da taberna bat
… Herri-bazkaria antolatu daiteke, baina ez da jatetxe bat
… Hizketaldi bat eman daiteke, baina ez da auditorium bat
… Konektatu zaitezke, baina ez da lokutorio bat
… Otoi egin daiteke, baina ez da eleiza edo mezkita bat
… Eguzkia hartu daiteke, baina ez da solarium bat

Ariketa motz honek zeukan baldintzak zirela eta, lehen momentutik lan egiteko izaera experimental bat hartzea erabaki nuen.
Aurreko igoeran aurkeztutako istoria txiki horretan azaltzen saiatu nintzen moduan, hazieratik filosofia japoniarretik datozten bi kontzeptu burura etorri zitzaizkidan.
Habiaren eta kobazuloaren ideiak:



Habia hegaztien beharreei asetzeko egurrez egindako eraikuntza bat zen. Proposito batentzako zegoen egina: zeregin espezifiko batekin. Gaur egun egiten den arkitekturan proposito baten bila gabiltza. Askotan programa edo baldintza jakin batzuk ditugu eta hoiei ahalik eta definizio gehienarekin erantzuten saiatzen gara: eraikin baten espazio bakoitzak zeregin determinatu batzuekin.

Kobazuloa elementu autonomo bat da, naturala eta gizakiaren errealitatetik kanpo dagoena. Habia ez bezala, kobazuloa ez da eraikin artifiziala. Kobazuloan gizakia aterpea aurkitu zuen, kobazulora amoldatuz eta bertako baliabide espazialak ustiatuz.
Izaera desberdineko espazioak aurkitu zituzten: handiak eta zabalak suaren inguruan harremanak garatzeko, espazio txikiak eta intimoak, depresioak paretetan gauzak gordetzeko… Kobazuloa ez zegoen proposito izakidun batentzako egina, baina aukerak ematen zituen jarduera eta eguneroko erabilerak sustatzeko.

Aurreko igoeran erronka bat bota nuen:
Kobazuloaren espazioak etorkizuneko erabilera-aldaketa posibleetarako moldagarriak izan arren, erabilera jakin batek behar dezakeen espezifidadeari ezin dio erantzun. Habiak bai. Baina habiak era batean bizkarra ematen dio espazio baten erabileraren esperientziak ekar ditzakeen aldaketei.
Hau ikusita, posible ahal da kobazulo artifizial bat eraikitzea, eguneroko erabilerak eta esperientziak ekar ditzakeen aldaketei erantzuten diona, baina era berean erabilera determinatu baten espezifidadearen beharrak ahalbidetzen dituena?

Ideia hauek buruan bueltak ematen nituela, proposaturiko baldintzak aztertu nituen: planteaturiko jardueren izaerez jabetzen saiatu nintzen, hauen determinazio puntuak aztertuz: kasu gehienetan (hirisgarritasun, argiztapena, akustika eta infraestruktura jakin batzuen beharrak salbuespen) indeterminazio handiko espazioak planteatu liratekeela konturatu nintzen.




Hemendik abiatuz, maketarekin jolasten hazi nintzen.  Karakteristika desberdineko espazioak sortu nahi nituen. Helburua hazieran planteaturiko erabilerentzako probokazio giza funtzionatzen duen eszenatoki bat planteatzea izan zen, agertu ahal diren espezifidade jakin batzuei erantzun bat emanda(askotan instalazioekin eta infraestrukturekin ematen da hau).
Emaitza, pilare batzuetan kolgaturik dauden plataforma batzuk osatutako espazio multzoa. Espazioen arteko diferentziatzioak altuera aldaketekin lortzen da, horrela jerarkizazio bat sortzen da estantzien artean, pribatasuna eta kontrolpena sortuz. Izaera laberntikoa izan arren , patroi berdina jarraitzen da planta guztietan. Alboetako fatxadetan dauden lehioak argitasuna izateko proposaturiko bolumenak espazioa usten du terrazak sortuz. Beheko plantan, espazio libre bat planteatzen da Cutxilleria kalea kañoaren konektatuz eta horrela azken hau espazio publiko baten jarraitasunean bihurtuz. Kaleko fatxaden baoak sortzen duten erritmoaren jarraipen bat dago proposaturiko eraikinaren fatxadan pilaren arteko distantziaren ondorioz.

Cuchilleria kalera ematen duen fatxada

antolamendu patroia

                                                                          Cañora ematen duen fatxada




Eszenatoki hau prosatuta, esperimentazioa agertzen da. Maketa izan daiteke instrumentu bat ikusteko nola garatu ahal diren erabilera desberdinak espazio hauetan. Jarduera jakin bat zein espaziotan burutu daitekeen eta honen arabera ze aldaketa jasotzen dituen. Edo ikustea ea sortutako eskala aproposa ahal den jendearen arteko interakzioak sustatzeko.







eraikina kontextualizatua

Infografia (kaletik ikuspegia)